W dawnej liturgii w II niedzielę po Trzech Królach słyszymy znów o weselu w Kanie Galilejskiej. Nowa liturgia się opóźnia, choć wydaje się jej samej, że jest szybsza: pozostawia tajemnice Objawienia Chrystusa całemu światu i słyszymy w tą drugą niedzielę zwykłą o powołaniu pierwszych apostołów, Janachrzcicielowych uczniów – Andrzeja i Jana, którzy z kolei wezwą swoich braci: Jakuba i Piotra.
Wcześniej jednak udają się oni do domu Jezusa. Czy będzie nadużyciem stwierdzenie, że pierwsi apostołowie kolędują u Jezusa?
Oto gdzieś znajduje się tajemnicze miejsce zamieszkania Pana. A przecież przywykliśmy do Chrystusowych słów, że „ptaki mają gniazda, a lisy swoje nory, a Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę skłonił’. Czy jednak słowa owe o „synu człowieczym”, nie mówią przypadkiem o nas samych?
To my sami „nie mamy głowy gdzie skłonić”, dopóki nie dowiemy się, gdzie mieszka nasz Nauczyciel. Przypomnijmy sobie zdziwienie Tomasza: Cóż się to stało, Panie, że masz się objawić nam, a nie całemu światu? Odpowiedź Jezusa w naszych czasach byłaby zapewne w rodzaju: bo za dużo macie na hipotece, a za mało na sercu. Głowy nie macie gdzie skłonić, bo wasz kark stał się nazbyt twardy.
Fundamentalize it! 
Dodaj komentarz