Jednym z mitów założycielskich światowego komunizmu jest wojna domowa, toczona o utrwalenie władzy sowieckiej. Wydarzenia na Ukrainie i ich rosyjskie naświetlenie pokazują jasno, że podłoże tego mitu (który rozciągnąć można na całą historię państwa moskiewskiego na przestrzeni co najmniej ostatnich 500 lat) tkwi w uznaniu przez Rosję za swoje i z kolei „wyzwalaniu” wszystkiego tego, o co toczy ona swoje wojny. Alegorię i anagogię takiej wojny stanowi północnoamerykańska wojna secesyjna: w rzeczy samej Rosja podświadomie pragnie powrócić do stanu sprzed zniesienia pańszczyzny i sprzedaży swego amerykańskiego przyczółka, Alaski, czyli do połowy XIX wieku. O to toczy nową wojnę krymską, takie są jej prawdziwe bóle fantomowe. Powróciwszy do tamtego momentu, mogłaby mianowicie zamienić swój los z dziejami północnoamerykańskich Stanów Zjednoczonych, które uznaje za swego bliźniaka-rywala. Tak się rzecz ma w warstwie dogmatów ideologii imperialnej. Natomiast w warstwie dyrektyw prawno-historycznych ideologii ta wojna domowa jest reprodukcją nierozstrzygniętego –> Kulturkampfu, jaki państwa zachodnioeuropejskie przeszły przed I wojną światową, Rosja zaś dopiero podjęła to wyzwanie poprzez rewolucję bolszewicką, co spowodowało nawroty w postaci zimnej wojny oraz obecnej „rosyjskiej wiosny”. Tutaj ideałem –> modernizacji, jak zresztą w całej myśli rosyjskiej, jest historia Niemiec.
Zob. Karol Tomecki, Гражданская война как идеальное состояние России
Fundamentalize it! 